Шэры сьвітанак, шэры прасьпект
Ноччу была навальніца
Мокры асфальт,
Горад празябнуў са сну.
У шэрым натоўпе, сама па сабе,
Амаль заплюшчыўшы вочы,
Зноўку ў метро сьпяшаецца яна...
Цесны пярон, сіні вагон
Жоўтае падземнае сьвятло,
Чорны тунель,
Поезд ляціць у цемру.
У сумцы на дне складзены ў два разы
Змяты запаветны квіток.
Заўтра яна ідзе на канцэрт
Да яго...
Нітачка дзён усё не сканчаецца,
Мы - пацеркі на ёй,
Мы б'емся як рыбы ў шкло.
Сустрэцца зь ім не атрымліваецца,
Зоркі не езьдзяць у метро.
Ноч, цішыня,
Лопне струна,
Як нацягнуты нерв.
Ён дома адзін
І зноў ноч без сну.
Ён усіх паслаў, ён так стаміўся
Ад гэтых нафарбаванных падлюг.
Ён помніць, што недзе ў метро - яна.
Нітачка дзён усё не сканчаецца,
Мы - пацеркі на ёй,
Мы б'емся як рыбы ў шкло.
Сустрэцца зь ім не атрымліваецца,
Зоркі не езьдзяць у метро.