Звезда По Имени Солнце [Zvezda po imyeni Solntse] [Polish translation]

Biały śnieg, szary lód,

Na popękanej ziemi.

Łaciatym kocem na niej -

Miasto w pętli szosy.

A nad miastem płyną obłoki,

Zamykając światło niebios.

A nad miastem – żółty dym,

Miasto ma dwa tysiące lat,

Przeżytych pod światłem Gwiazdy

Zwanej Słońce...

I dwa tysiące lat – wojna,

Wojna bez szczególnych powodów.

Wojna – sprawa młodzieży,

Lekarstwo na zmarszczki.

Czerwona, czerwona krew,

Po godzinie już po prostu ziemia,

Po dwóch na niej kwiaty i trawa,

Po trzech ona znowu żywa

I rozgrzana promieniami Gwiazdy

Zwanej Słońce...

I my wiemy że tak zawsze było,

Co przez Los bardziej lubimy,

Kto żyje według innych praw

I komu umrzeć młodo.

On nie pamięta słowa ”tak” i słowa ”nie”,

On nie pamięta ni imion, ni rang.

I zdolny dotrzeć do gwiazd

Nie licząc się, że to marzenie,

I spaść, sparzony Gwiazdą zwaną Słońce.