Ак кар, боз муз
Жарака баскан жерде.
Курама одеялдай анда –
Шаар жол сыйрытмагында.
Шаардын үстүндө булуттар сызат
Асман жарыгын калап.
Шаардын үстүндө сары түтүн –
Шаар эки миң жашта,
Жылдыздын жарыгында жашалган
Аты Күн болгон...
Эки миң жыл бою – согуш,
Өзгөчө бир себепсиз согуш.
Согуш – жаштардын иши,
Бырышка каршы дары.
Кызыл, кыпкызыл кан –
Бир сааттан кийин жөн эле топурак,
Эки сааттан кийин анда гүл менен чөп,
Үч сааттан кийин ал кайра тирүү
Да Жылдыздын нуруна жылынган
Аты Күн болгон...
Биз билебиз дайыма ушундай болгонун.
Тагдырдын эң сүйкүмдүү болорун
Башка мыйзамда жашагандар
Жана жаш өлөт тургандардын.
Ал эстебейт “ооба” жана “жок” деген сөздөрдү,
Анын эсинде чин-аттар жок
Да жылдыздарга жете алат
Аны түш деп эсептебей
Анан кулай алат күйүп Жылдызга аты Күн болгон...