Μια μικρή στιγμή
μας τράβηξε (με ορμή) μαζί της.
Ποτέ δεν το σκεφτόμασταν,
μα τότε μας άρπαξε.
Πολλές φορές αναρωτηθήκαμε πως να 'ναι
όταν το σκάσει κανείς, έτσι απλά.
Τόποτα δεν θα μας ήταν περιττό
και μόνο ο δρόμος θα 'ταν ο στόχος.
Διότι δεν μας αφήνει πια,
δεν μας αφήνει πια να φύγουμε.
Τι θα συνέβαινε, αν αρχίζαμε να τρέxουμε
και δεν κοιτάγαμε πίσω;
Έχουμε πάει πολύ μακριά
για να γυρίσουμε μια φορά ακόμα.
Έχουμε δει υπερβολικά πολλά
για να γυρίσουμε επί τόπου.
Έχουμε τρέξει πολύ μακριά
για να πάμε τώρα πίσω.
Έχουμε δει υπερβολικά πολλά,
είναι αργά να γυρίσουμε επί τόπου.
Τώρα βρισκόμαστε στο δρόμο
και κανείς δεν ξέρει που μας πάει.
Ξεκινήσαμε έτσι απλά
για να πιάσουμε τη ζωή μας.
Τρέχουμε βολίδα σαν τρελοί μέσω του χρόνου,
ούτε ένα βήμα προς τα πίσω
και το ομορφότερο που συμβαίνει,
αυτό μας κόλλησε.
Διότι δεν μας αφήνει πια,
δεν μας αφήνει πια να φύγουμε.
Τι θα συνέβαινε, αν αρχίζαμε να τρέxουμε
και δεν κοιτάγαμε πίσω;