زلف آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست [Zolf-āshofte vo khay-karde vo khandān-lab o mast] [English translation]

زلف آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

پیرهن‌چاک و غزل‌خوان و صراحی در دست

نرگسش عربده‌جوی و لبش افسوس‌کنان

نیم‌شب دوش به بالین من آمد بنشست

سر فرا گوش من آورد به آواز حزین

گفت ای عاشق دیرینه‌ی من خوابت هست

عاشقی را که چنین باده‌ی شب‌گیر دهند

کافر عشق بود گر نشود باده‌پرست

برو ای زاهد و بر دردکشان خرده مگیر

که ندادند جز این تحفه به ما روز الست

آن چه او ریخت به پیمانه‌ی ما نوشیدیم

اگر از خمر بهشت است وگر باده‌ی مست

خنده‌ی جام می و زلف گره‌گیر نگار

ای بسا توبه که چون توبه‌ی حافظ بشکست