Μες στο πλήθος ξαφνικά χθες αργά το βράδυ
με την άκρη του ματιού σε είδα να περνάς.
Η μορφή σου μια κραυγή μέσα στο σκοτάδι
κι ένας κόμπος στον λαιμό που με ξεπερνάς.
Έφυγες κι εγώ ζω μ’ αυτά που αγαπήσαμε.
Τόσα “σ’ αγαπώ” κι ούτε ένα δεν κρατήσαμε.
Έπιασε βροχή άγρια χαράματα
είπα «δεν μπορεί»
κι έβαλα τα κλάματα.
Δεν περίμενα ποτέ να σε δω μπροστά μου.
Σ’ ένα σύμπαν άσχετο βρέθηκα να ζω.
Πήγα κάτι να σου πω κι ήσουν η σκιά.
«Πάντα», μου ψιθύριζες, «θα σ’ ακολουθώ».
Έφυγες κι εγώ ζω μ’ αυτά που αγαπήσαμε.
Τόσα “σ’ αγαπώ” κι ούτε ένα δεν κρατήσαμε.
Έπιασε βροχή άγρια χαράματα
είπα «δεν μπορεί»
κι έβαλα τα κλάματα.