Այնքան հարմարվել եմ ապրել միայն քեզ հետ, միայն քեզ հետ,
Դիմավորել արևածագն ու լսել ոնց ես արթնանում ոչ ինձ հետ,
Այնքան հեշտ է դարձել ինձ շնչելը դեպի բաց պատուհան
Ու նրան կրկնել միայն մի բան.
Գիտե՞ս, գիշերային ճամփաներով
Քայլում էի` ոտեր չխնայելով,
Նրա սիրտը քո ձեռքում է արդեն`
Չկորցնես այն ու չջարդես.
Որ չքայլես գիշերային ճամփաներով
Սիրո մոխիրն ձեռքում, արյուն դարձրած ոտով,
Նրա զարկերակն քո աչքի տակ է արդեն`
Չկորցնես այն ու չջարդես:
Թող հունվարին գորշ անձրևն նրա պատուհանը ծեծի,
Թող չգրկի ինձ, բայց մեկ է` թող հիշի,
Ու թող պատահաբար անունս բարձր հնչեցնի,
Ու թող թաքցնի, որ դեռ հիշում է։
Իսկ անիծված անձրևն պատուհանում այրում է լապտերը։
Իմ քնքուշ տղուկ, ներիր ինձ այս դողի համար,
Չնայած աչքիս արցունքների, կամաց հրաժեշտ շշնջացի,
Ինձ մի մոռացիր, մի մոռացիր...
Գիտե՞ս, գիշերային ճամփաներով
Քայլում էի` ոտեր չխնայելով,
Նրա սիրտը քո ձեռքում է արդեն`
Չկորցնես այն ու չջարդես.
Որ չքայլես գիշերային ճամփաներով
Սիրո մոխիրն ձեռքում, արյուն դարձրած ոտով,
Նրա զարկերակն քո աչքի տակ է արդեն`
Չկորցնես այն ու չջարդես:
Գիտե՞ս, գիշերային ճամփաներով
Քայլում էի` ոտեր չխնայելով,
Նրա սիրտը քո ձեռքում է արդեն`
Չկորցնես այն ու չջարդես.
Որ չքայլես գիշերային ճամփաներով
Սիրո մոխիրն ձեռքում, արյուն դարձրած ոտով,
Նրա զարկերակն քո աչքի տակ է արդեն`
Չկորցնես այն...