çok kızgınım kendime bu ara
nasıl inandım güvendim
çok bıkkınım katmışım tozu dumana
i̇çim kan ağlardı ben gülerdim
üzmedim bir gün, kızmadım
nedensiz gittin yılmadım
küsmedim bir gün darılmadım
boşa harcadım o yılları
şimdi korkudan uyanıp uykudan
i̇çime attım sayende
oldu korkulan, yarına çok mu var
git görünme bir daha gelme
yordu bak bu aşk kalırım kuytuda
bir gülüşün devaydı derde
düştüm yoktular, sözde dosttular
ziyanı yok olma sende