Ατέλειωτες ώρες, (ατέλειωτες ώρες)
ατέλειωτα βράδια, (κι 'αυτό πως περνά)
πονάει το ξέρω, (μα εσύ μη φοβάσαι)
υπομονή.
Μέσα σου κοίτα, (πιο βαθιά στη ψυχή σου)
Θα δεις τα σημάδια, (δεν είναι αργά)
που λένε ο ήλιος, (αν στ' αλήθεια το θέλεις)
ξανά θα φανεί.
Έλα τώρα μη κλαις
θα 'ρθουν μέρες καλές
θα του γνέψουμε «αντίο» του πόνου.
Κι είναι ρόδα, γυρνά
θα γελάσεις ξανά,
τώρα πια είναι ζήτημα χρόνου.
Μέσα σου είναι (κι αλλού μην το ψάχνεις)
εκεί ήταν πάντα (μη πας μακριά)
ότι ζητήσεις (ότι βάλει ο νους σου)
κάθε σου ευχή.
Μη το φοβάσαι (όχι, εσύ μη φοβάσαι)
Μόνο αγάντα (δεν είναι αργά)
Είναι ζήτημα χρόνου (είναι ζήτημα χρόνου)
Άμα γίνει η αρχή (κι αν στ' αλήθεια το θες)
Έλα τώρα μη κλαις
θα' ρθουν μέρες καλές
θα του γνέψουμε αντίο του πόνου.
Κι είναι ρόδα, γυρνά
θα γελάσεις ξανά
τώρα πια είναι ζήτημα χρόνου.
Θα ντυθείς μες στο φως, όλα θα΄ναι αλλιώς
θα φοράς δαχτυλίδια του Κρόνου
Κι είναι ρόδα γυρνά, θα γελάσεις ξανά
τώρα πια, είναι ζήτημα χρόνου.
[Τα όνειρά σου γιατί,
τα σκοτώνουν και ποιοί
θα λυθεί το μυστήριο του φόνου...]
Είναι ρόδα γυρνά,
θα γελάσεις ξανά
τώρα πια,
είναι ζήτημα χρόνου.