Κάπου κάτω από τον ουρανό
της αμαρτωλής γης
ζούσε λαός καταδικασμένος
στη ζωή χωρίς φως.
Τυφλά ήταν τα μάτια,
Παντοτινή ήταν η νύχτα,
Μαύρα ήταν τα χέρια
Της τυφλής μοίρας.
Πολύ καιρό ζούσαν έτσι
σε σκοτάδι κι έρεβος,
δικούς τους θεούς εφηύραν -
είδωλα της μελαγχολίας.
Μα συνέβη κάτι παράξενο
Στον σκοτεινό τους κόσμο -
Γεννήθηκε ο άνθρωπος - θαύμα
που έβλεπε για πρώτη φορά.
Γεννήθηκε φθονερή ζήλια
στις καταδικασμένες ψυχές.
Έπλεξαν τα μαύρα δάχτυλα
στα μαλλιά τους.
Τα μάτια του πήραν
και ως το τέλος της ζωής του
ήταν καταδικασμένος να υποφέρει
από τον τυφλό λαό.
Με αλυσίδες σιδηροδέσμιος για πάντα.
Για το ότι είχε δει την ημέρα
χιλιάδων τυφλών
δε μπορούσε να είναι βασιλιάς
και στον κόσμο έμεινε μόνος
με το φταίξιμο του