Καλύτερα με σκούρα ζελατίνα
Να πέφτει μπρος στα πόδια μου το φως
Τη μάνα μου την λέγανε Κατίνα
Και σπίτι μου κι αγάπη μου ο βυθός
Μ’ αρέσουνε τα όμορφα φουστάνια
Που έχουνε στο πλάι τη ραφή
Εκεί μετράω εγώ την περηφάνια
Φαρμάκι όταν στάζει η οροφή
Και πάω και αγαπάω
Αχ – τα πιο μεγάλα αγόρια
Την πόρτα τους χτυπάω
Μετά κοιμάμαι χώρια
Το πρώτο μου φθινόπωρο φανήκαν
Τα κλαράκια μου
Και κάθισα και μέτρησα κι εγώ
Τα φυλλαράκια μου
Στα χέρια τα κουβάλησα τα νιάτα μου
Τα υπάρχοντα
Και φαίνεται του γυάλισα του έρωτα
Του άρχοντα
Κι άλλο τραγούδι δε θα πω
Καλύτερα με σκούρα ζελατίνα
Να πέφτει μπρος τα πόδια μου το φως
Που φόρεσα καινούρια καπαρντίνα
Και μια βροχή δεν έβρεξε ο Θεός