Πόσο άπληστα καταβροχθίζει ο ήλιος
δυο ασημένια φτερά
ο πολυαγαπημένος φίλος σου δεν θα επιστρέψει
σε αυτή τη πόλη ποτέ
Και τα φώτα των κουρασμένων δρόμων
αρχίζουν να σε νοσταλγούν
μόνο τέτοιο πόνο
στην καρδιά σου δεν τον ανακουφίζουν
Και να ανάψω τα μεθυσμένα αστέρια
δεν γίνεται χωρίς εσένα,θα είναι τόσο δύσκολο
Πόσο εύκολα πεταρίζουν οι βλεφαρίδες σου
δεν ξέρει ο ηρωάς σου
αν κάτι συμβεί
στη θάλασσα μαζί σου
Μαζί του τώρα ένας άλλος ουρανός
σύννεφα πάνω απο το κεφαλι
και προχωρά πίσω απο ένα άγγελο
άγνωστο και ξένο
Και να ανάψω τα μεθυσμένα αστέρια
δεν γίνεται χωρίς εσένα,θα είναι τόσο δύσκολο
Ο ύπουλος χωρισμός
αγκάλιασε τα πάντα σαν αδερφή που
μετατρέπει τα χέρια της
σε δυο ασημένια φτερά
Πόσες φορές η βροχή ψιθύρησε,μα μόνο που
σε εκείνη δεν φαινόταν σοβαρό
και ράγισε σε κομμάτια
όλα τα δάκρυα που δεν έκλαψε
Και να ανάψω τα μεθυσμένα αστέρια
δεν γίνεται χωρίς εσένα,θα είναι τόσο δύσκολο