Zaruhi Babayan - Ադանայի ողբը [Adanayi voghby]

Կոտորածն անգութ, հայերը թող լան,

Անապատ դարձավ շքեղ Ատանան:

Կրակը, սուրը ու անխիղճ թալան,

Ռուբենյաց տունը, ա՜խ, ըրավ վերան:

Ալ մի’ տար լույսդ, պայծառ արեգակ,

Լուսին, շուրջ կապե դուն սուգի մանյակ,

Անցավ մեր երկրեն հարավի խորշակ,

Չորցուց, թոռմեցուց ծառ-ծաղիկ համակ:

Րոպե մը չանցավ ու հայոց խեղճեր,

Ինկան սուրին տակ խուժանին ահեղ:

Ժամեր ու դպրոց բոցի մեջ կորան,

Բյուրավոր հայեր անխնա մեռան:

Պարապ է ավա՜ղ, հարուստ Ատանան,

Մոխիր է դարձեր ամբողջ Կիլիկյան,

Միայն ապրեցավ Հաճընը սիրոյն,

Ինչո՞ւ չի շարժիր ապառաժ Զեյթուն:

Երեք օր գիշեր կրակը մեջեն,

Թշնամվույն սուրը, գնդակը դրսեն,

Ջնջեցին հայը երկրին երեսեն,

Արյուն կը վազե մեր ջինջ գետերեն:

Ալ բավ է որքան վատերուն լուծը

Կրեցինք, թողունք մեր լացն ու կոծը,

Օտարին տունը ալ չէ ապահով,

Հայ հողի վրա մեռնինք մենք փառքով:

Ադանայի ողբը (Տարբերակ 2)

Կոտորածն անգութ, հայերը թող լան,

Անապատ դարձաւ շքեղ Ատանան.

Կրակն ու սուրը եւ անխիղճ թալան

Ռուբինեանց տունը ա՜խ, ըրին վերան։

Րոպէ մը չանցաւ ՚ ու հայոց խեղճեր,

Ինկան սուրին տակ խուժանին ահեղ,

Ժամեր ու դպրոցք բոցի մէջ կորան,

Բիւրաւոր հայեր անխնայ մեռան։

Պարապ էր աւա՜ղ, հարուստ Ատանան,

Մոխիր էր դարձէր ամբողջ Կիլիկիան.

Միայն ապրեցաւ Հաճընը սիրուն,

Ինչու չի շարժիր ապառաժ Զէյթուն։

Ցերեկ ու գիշեր կրակը մէջէն,

Թշնամուն սուրը, գնդակը դրսէն,

Ջնջեցին հայը երկրին երեսէն,

Արիւն կը վազէ մեր ջինջ գետերէն։