Zaparcie się Apostoła Piotra lyrics

(wg obrazu Rembrandta van Rijn)

Oficer ściągnął z głowy hełm i rzucił miecz na stół

Po twarzy jego ściekał pot miał oczy bez wyrazu

Wykonał rozkaz kogo trzeba kajdanami skuł

I wydał rozkaz odprowadzić pod zdwojoną strażą

Już był w porządku przed nim stał wysoki godny starzec

Twarz miał łagodną czysty wzrok nie spuszczał oczu w dół

Żołdak oświetlał z bliska tę najniezwyklejszą z twarzy

I światło drżało bowiem prostak bojaźń przed nią czuł

– Ty byłeś z nim?

Oficer zauważa

Lecz starzec wypiera szczerze się

– Ja?

Na Jowisza! Nie!

Odprowadzany więzień stanął stanęła jego straż

Przebyli parę kroków już więc razem stali w cieniu

Odwrócił się i wszyscy zobaczyli jego twarz

Na której nikt nie dostrzegł ani śladu zaskoczenia

A starzec milczał słychać w krąg płonących świec skwierczenie

Oficer szarpie czarny zarost myśli tchórz i łgarz

I czuje jak pod zbroją już potnieją mu golenie

Tym szybciej chce zakończyć sprawę pyta jeszcze raz

– Więc byłeś z nim!

Mam świadków potwierdzenie

Lecz starzec znów szczerze wypiera się

– Mówiłem już że nie.

Oficer jest już łysy tam gdzie hełm ociera głowę

Na ciele odciśnięty ma surowy zbroi wzór

I tylu z niego śmiało się że oficerskie słowo

Potrafi bez sprzeciwu zaprowadzić go pod sznur

Dam jeszcze jedną szansę mu i zamknę próżny spór

Bunt już się skończył więc wypuszczę go stąd tak czy owak

Niegroźny dla imperium taki bez honoru tchórz

Który wypiera wodza się by życie móc zachować

Więc byłeś z nim!

Już nie męcz mnie –

W zaparciu swoim godny starzec trwa

Wiedząc że żołnierz myli się

Choć niby rację ma…