تن سفید و گیسوان قرمز همچون گل
صدای بلبل در خنده هایش
مژه هایش همچون پرده های مشکی رنگ
من گرفتار عشق همچون بلایی شده ام
چشم نیست، نقش و نگار تحسین بر انگیز است
عشق نمی ورزم، عبادت می کنم
بالاخره عاشق دیگری شد
و من از سعادت ابدی رانده شدم
سایه ام را با خودم برداشته(تنهای تنها)
در راه حسرت قدم برداشتم
به مجنون بی اقبال مانند شدم
و به خدای بزرگ پناه بردم
حال پریشانم را تماشا کن، شب دارد در من آغاز می شود
دوستانم پای حرف های بیهوده که وقتمان را پر کرده اشتیاق دوستیشان را از دست داده اند
ترک دیار گفتم و آواره و بی هدف شدم
ظالم، تو خدایی نداری؟
یارم بلند پرواز است و من تنها داراییم یک عشق خشک و خالی است
دشمنانم خوشحالند آه ای یار بی وجدان
در این سن جوانی به موهایم گوله گوله برف بارید(سفید شد)
ظالم، تو خدایی نداری