Не забуду, як абудзiлася,
Хаця ж i абяцаў ты, ты быць не меў,
Хаця ж i абяцаў ты, сышоў (уцёк) у цень...
Не забуду, калі падняла позірк (вочы),
На нашых сценах вобраз, ўжо толькі тло –
Няма герояў галоўных, ў мастацтве швах/дрэнь/блут...
То’ – сэрца зацьменне ў сяродку дня,
Наш вобраз размыў "той… злы" (люты) час.
Спрабавала зноў (з-)маляваць цябе,
Але колеры збляклы, павыцерліс’...
Хаця жа так старалас’, – застаўся ў тле...
І зразу зноў… стаў шэрым той Свет,
Выдраў (Вупёк) яго – з вясёлых* фарб(-аў),
І сонца пагаслі "для дня" (за дзень)...
Тое – сэрца зацьменне ў разгаре дня,
Наш вобраз падспудна размазаў час.
Адразу пад "страхой"**, дзесь ў куце*** курыцца****,
Засталіся колеры ў сне...
Адразу (І зразу) на "страхе"**, дзесь ў куце пыліцца,
Колеры засталіся ў сне...
То’ сэрца зацьменне ў сяродку дня,
Наш вобраз падспудна размазаў час.
І зразу на гары**, дзесь ў куце пыліцца****,
Засталіся колеры ў сне... – нашым сне.