Tesòro, nun èssere cchiù afflitta.
Te prèjo, statt’accòrta.
M’allicòrdo chill’argiénto vivo che na vòta
tenive dint’a ll’uócchie tuóje chiare.
Me pare ca so’ addeventate pesante,
cómme si nun fósseno ‘e tuoje,
e avésseno fernuto ‘e ‘ncantà ‘e còre.
Dimme, oh dimme mo,
che n’hê fatto d’e rròse
che crescevano sulle tue guance?
Addo’ sta ll’alleria ca na vòta
te facéva priata? Dimme,
addo’ so’ ghiute chill’aggarbate ‘ncante
ch’ògne ghiuórno me tormentano ‘o còre?