Είν' αυτή η παγωνιά που ζεσταίνει
Το πρωινό μετά τη γιορτή,
Τ' αλλόκοτο βλέμμα σου που δεν με χορταίνει,
Κι η λέξη που κρατάς για το τέλος εσύ.
Υπέροχο τίποτα, η ανάσα σου ζαλίζει,
Μα πάνω σου κρατιέμαι ζωντανός.
Υπέροχο τίποτα, η γλώσσα σου με σχίζει
αφήνοντας σημάδια που δε σβήνει ο καιρός,
που δε σβήνει ο καιρός,
που δε σβήνει ο καιρός…
Υπέροχο τίποτα, η ανάσα σου ζαλίζει,
Μα πάνω σου κρατιέμαι ζωντανός.
Υπέροχο τίποτα, η γλώσσα σου με σχίζει
αφήνοντας σημάδια που δε σβήνει ο καιρός,
που δε σβήνει ο καιρός,
που δε σβήνει ο καιρός…