Uroniłam łzę, ty ją wytarłeś.
Miałam mętlik w głowie, ty oczyściłeś mój umysł.
Sprzedałam swą duszę, ty ją dla mnie odkupiłeś.
I podtrzymałeś mnie, i przywróciłeś mi godność.
Jakimś cudem mnie potrzebowałeś.
Dałeś mi siłę, bym znów była samodzielna,
bym znów potrafiła sama stawić czoła światu.
Ustawiłeś mnie wysoko na piedestale,
tak wysoko, że prawie mogłam dostrzec wieczność.
Potrzebowałeś mnie, potrzebowałeś mnie.
I nie mogę uwierzyć, że to ty; i nie mogę uwierzyć, że to prawda.
Potrzebowałam cię, a ty tam byłeś.
I nigdy nie odejdę; dlaczego miałabym odejść, byłabym głupia,
bo wreszcie znalazłam kogoś, komu naprawdę zależy.
Trzymałeś mnie za rękę, gdy było zimno.
Gdy się zgubiłam, zaprowadziłeś mnie do domu.
Dałeś mi nadzieję, gdy doszłam do ściany
i sprawiłeś, że znów moje kłamstwa ustąpiły prawdzie.
Nazwałeś mnie nawet przyjaciółką.
Dałeś mi siłę, bym znów była samodzielna,
bym znów potrafiła sama stawić czoła światu.
Ustawiłeś mnie wysoko na piedestale,
tak wysoko, że prawie mogłam dostrzec wieczność.
Potrzebowałeś mnie, potrzebowałeś mnie.
Potrzebowałeś mnie, potrzebowałeś mnie.