Ακούστηκε βαρύ ταξίμι
στου Παράδεισου την αυλή
μα ο Μάρκος γνώρισε τον ήχο
παιδί μου ώρα σου καλή.
Πατέρα μου θυμάσαι τότε
παιδάκι εγώ πέντε χρονώ
με το πιατάκι μου στο χέρι
κέρματα μάζευα σωρό.
Παίζει ο Στέλιος το Χαϊδάρι
κι αντιλαλήσαν τα βουνά
η Ιστορία μας τραγούδι
πληγή μαζί και ωσαννά.
Πιάνει ο Μάρκος το μπουζούκι
τι πάθος ατελείωτο
ανάθεμα στης γης τους νόμους
που ‘χαμε βίο αβίωτο.