Είμαι μια πριγκίπισσα από μάρμαρο, πιο ήρεμη από καταιγίδα
και τα σημάδια στο κορμί μου, είναι ασήμι και χρυσός
το αίμα μου είναι πλημμύρα
από ρουμπίνια, πολύτιμους λίθους
κρατά τις φλέβες μου καυτές
η φωτιά έχει εγκατασταθεί μέσα μου
πλανιέμαι στην πόλη, είμαι ήσυχη όσο μια μάχη
και το κολιέ μου είναι από σχοινί, το δένω και το λύνω
οι άνθρωποι μου μιλάνε, αλλά ποτέ τίποτα δεν μ'αγγίζει
οι άνθρωποι μου μιλάνε και οι φωνές είναι απλώς μια τρύπα στο νερό
Τέλος μ' αυτό
Αυτή είναι η αρχή
ή το τέλος όλων
Κάποτε φώναζαν το όνομα μου, τώρα το ψυθιρίζουν
Επιταχύνω
και αυτός είναι το "πορτοκαλί-κόκκινο-κίτρινο" ρυθμό που σπινθηρίζει την καρδιά μου
είμαστε στην αρχή
τα χρώματα εξαφανίζονται
ποτέ δεν βλέπω τα αστέρια, υπάρχουν τόσα πολλά εδώ κάτω
που απλώς προσπαθώ
να συγχρονιστώ με τον "πορτοκαλί-κόκκινο-κίτρινο" ρυθμό που σπινθηρίζει την καρδιά μου
Ονειρεύομαι όλο τον χρόνο αλλά όχι γλυκά όνειρα
και τα ρίγη κάνουν να φύγουν από τους ώμους μου τον διπλάσιο χρόνο
Οι άνθρωποι μου μιλάνε, τώρα ξεφέυγω
οι άνθρωποι μου μιλάνε και τα πρόσωπα τους θολώνουν
αλλά έχω τα δάκτυλα μου δεμένα κι έκανα μια μικρή φυλακή
και κλειδώνω όποιον με πείραξε ποτέ
Τέλος μ' αυτό
Αυτή είναι η αρχή
του πως όλα τελειώνουν
Κάποτε φώναζαν το όνομα μου, τώρα το ψυθιρίζουν
Επιταχύνω
και αυτός είναι το "πορτοκαλί-κόκκινο-κίτρινο" ρυθμό που σπινθηρίζει την καρδιά μου
είμαστε στην αρχή
τα χρώματα εξαφανίζονται
ποτέ δεν βλέπω τα αστέρια, υπάρχουν τόσα πολλά εδώ κάτω
που απλώς προσπαθώ
να συγχρονιστώ με τον "πορτοκαλί-κόκκινο-κίτρινο" ρυθμό που σπινθηρίζει την καρδιά μου.