Είμαι μια πριγκίπισσα φτιαγμένη από μάρμαρο, πιο ομαλή από καταιγίδα
και τα σημάδια που υπάρχουν στο σώμα μου, είναι ασημένια και χρυσά
το αίμα μου είναι μια πλημμύρα
από ρουμπίνια, και πολύτιμους λίθους
κρατάει ζεστές τις φλέβες μου
η φωτιά βρήκε καταφύγιο μέσα μου
κινούμαι μες στην πόλη είμαι όσο ήσυχη όσο ένας καβγάς
και το κολιέ μου είναι από σκοινί, το λύνω και το δένω
άνθρωποι μου μιλούν, αλλά τίποτα ποτέ δεν φτάνει μέσα
άνθρωποι μου μιλούν και όλες οι φωνές απλά καίνε τρύπες
τελείωσα μαζί τους
αυτή είναι η αρχή
απ' το τέλος όλων
παλιά φώναζαν τ' όνομα μου τώρα το ψιθυρίζουν
επιταχύνω
και αυτή είναι η κοκκινο-πορτοκαλί φλόγα που πυροδοτεί την καρδιά μου
είμαστε στην αρχή
τα χρώματα εξαφανίζονται
ποτέ δεν κοιτάζω τ' αστέρια, υπάρχουν τόσα πολλά να δεις εδώ κάτω
οπότε απλά προσπαθώ
να συμβαδίσω με την κοκκινο-πορτοκαλί φλόγα που πυροδοτεί την καρδιά μου
ονειρεύομαι όλο το χρόνο αλλά δεν είναι του γλυκού είδους όνειρα
και τα θρύψαλα μετακινούνται στον ώμο μου στο διπλάσιο χρόνο
άνθρωποι μου μιλούν, γλιστράω μακριά τους τώρα
άνθρωποι μου μιλούν και τα πρόσωπα τους μου είναι θαμπά
αλλά έχω τα δάχτυλα μου δεμένα και έφτιαξα μια μικρή φυλακή
και κλειδώνω μέσα όποιον ακούμπησε ποτέ δάχτυλο πάνω μου
τελείωσα μαζί τους
αυτή είναι η αρχή
απ' το τέλος όλων
παλιά φώναζαν τ' όνομα μου τώρα το ψιθυρίζουν
επιταχύνω
και αυτή είναι η κοκκινο-πορτοκαλί φλόγα που πυροδοτεί την καρδιά μου
είμαστε στην αρχή
τα χρώματα εξαφανίζονται
ποτέ δεν κοιτάζω τ' αστέρια, υπάρχουν τόσα πολλά να δεις εδώ κάτω
οπότε απλά προσπαθώ
να συμβαδίσω με την κοκκινο-πορτοκαλί φλόγα που πυροδοτεί την καρδιά μου