יעדער רופֿט מיך זשאַמעלע.
אײַ, װי מיר איז שװער!
כ'האָב געהאַט אַ מאַמעלע,
כ'האָב זי שױן נישט מער.
כ'האָב געהאַט אַ טאַטעלע,
האָט ער מיך געהיט,
איצט בין איך אַ שמאַטעלע
װײַל איך בין אַ ייׅד.
כ'האָב געהאַט אַ שװעסטערל,
איז זי מער נישטאָ.
אײַ װוּ ביסטו אסתּרל
אין דער שװערער שעה?
ערגעץ בײַ אַ בױמעלע,
ערגעץ בױַ אַ פּלױט
כיגט מײַן ברודער שלומהלע
פֿון אַ דײַטש געטױט.
כ'האָב געהאַט אַ הײמעלע,
איצטער איז מיר שלעכט.
כ'בין װי אַ בעל־חײמעלע
װאָס דער תּלין שעכט.
אַך, דו גאָט אין הימל,
קוק אױף דער ערד אַראָפּ.
זע נאָר װי דײַן בלימל
שנײַדט דער תּלין אָפּ.