ในค่ำคืนอันเงียบสงบนี้
เรากำลังขับรถไปอย่างไร้จุดหมาย
แสงดวงจันทร์ส่องกระทบ
มาที่ใบหน้าด้านซ้ายของเธอ
ได้ลองนึกถึงความทรงจำร่วมกัน
แล้วปะติดปะต่อเป็นคำพูดขึ้นมา
ความทรงจำในวันคืนที่ล่วงเลย
ก็ยิ่งไหลพรั่งพรูออกมาไม่หยุด
ตั้งแต่วันที่ฉันตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่เคียงข้างเธอ
โลกใบนี้ก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละน้อย
พยายามเข้มแข็งขึ้น และซ่อนเร้นความอ่อนแอเอาไว้
ทุกๆ วันได้แต่เล่นตามบทบาทเช่นนั้น
จนวันหนึ่ง สายตาคู่นั้นก็ปรากฏขึ้น
เพื่อสอนสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยรู้
ว่าถ้าฉันมีสิ่งที่อยากจะปกป้องขึ้นมาล่ะก็
ฉันก็จะสามารถแข็งแกร่งขึ้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ท่ามกลางความมืดมิดอันดำดิ่ง
ได้พบกัน และใช้เวลาอยู่ด้วยกันเรื่อยมา
เป็นแต่ละวันที่ไม่พบเจอมาก่อน
สบายใจมากเลยล่ะ
ไม่ใช่สิ มีความสุขต่างหากล่ะ
นั่นไง จริงๆ ด้วย
เธอเป็นคนที่
ช่วยชีวิตฉันเอาไว้นะ
ประกายแสงเล็กๆที่สะท้อนแสงออกมา
คือหยดน้ำตาที่เหมือนกับดาวตก
ไหลออกมาจากชีวิตที่ไม่เคยมีอะไรดีเลย
เป็นหยดน้ำตาที่สวยงาม
ทั้งความใจดีที่ซ่อนอยู่ในร่างกายอันกำยำ
ทั้งใบหน้าที่ซ่อนความเจ็บปวด
ฉันคิดว่าฉันชอบมันนะ
มันไม่ได้เกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาหรอก
และในที่สุดก็ได้รู้ตัวว่า..
เสียงปืนที่ดังกึกก้องอย่างเยือกเย็น ได้ทำลายยามบรรยากาศค่ำคืนนี้ลง
ลมหายใจแห่งการจากลาได้เข้าปะทะเข้ามา
ดาวหางที่ไร้ความรู้สึกส่องสว่างเพียงพริบตา
คำภาวนาส่งไปไม่ถึง และเลือนหายไป
และแล้ว ดางหางสีทองอันอบอุ่น
ก็ได้มอดไหม้และดับแสงลงในมือคู่นี้
จะจับแผงคออันสวยงามนี้
เอาไว้ให้แน่น ท่ามกลางความมืดมิด