دو تنها می تونستیم ی کار درست انجام بدیم**
الان انگار توی دو شعر مختلف داریم زندگی می‌کنیم
من مجنونم تو شیرین و این اتفاقی نیس
ما مث دامی هستیم ک برای همدیگه پهن شدیم
با آبی ها(آسمون و دریا) در مورد زخم های درونم صحبت کردم
آبی آسمون دوباره گریست و به آبی زمین(دریا) مهتاب تابید
چشم های تو گویا منو سارق خواند و با نگاهش منو راند
دیگه انگار دارم از چشم هات میرم
انگار دیگه دارم از چشم هات میرم
به هیچ کس نگو بین زخم های خودمون بمونه
توی شهر ها جا نشدیم ما که نگین اشعار بودیم
فراموش نکردم باز هم بزرگ شدم
آه ساغر ها امشب هم برای تو درهم شکست