Χασομέρησα χαρούμενα στο ψέμα
Περιπλανήθηκα στη δική σου παγίδα του νου
Συγγνώμη ήρθα λιώμα στο μεθύσι
Στις πέντε τα ξημερώματα στηρίχθηκα στην πόρτα σου
Μιας κι είμαι ικανή στον έρωτα
Μιας και τα απαγορευμένα είναι επιτρεπτά
Για τώρα οι λέξεις σωπαίνουν στο κλουβί
Ο καιρός θα τις κάνει να πετάξουν, περίμενε να δούμε
Έχω στον ώμο μου μια νύχτα μακριά όπως η ζακέτα μου
Η συλλαβή που μου ξεφεύγει δεν αρκεί για μια κουβέντα
Η ανάμνηση κάθεται, δε σηκώνεται, δεν κατανοεί
Θάλασσα η σκέψη μου
Σε γύρισα δρόμο δρόμο
Το ορκίζομαι, χωρίς να υπολογίσω τίποτα
Μέσα μου δυνατά, να καείς μαζί μου
Είναι σαν έξοδος σ'ένα μακρύ δρόμο
Μην κοιτάς το πρόσωπό μου έτσι
Αμάν, ψυχή μου, μην το κάνεις