Κατάλαβα, δεν υπάρχει τέλος στη μοναξιά.
Κάθε μέρα θα μεγαλώνει.
Πάντα έτσι ήταν; Δεν ξέρω...
Σαν να μη μπορούσε κανείς ν' αγγίξει το κλάμα όταν ήμουν παιδί.
Συνηθίζει ο άνθρωπος συνηθίζει με τον καιρό,
στο να είναι σπασμένος, πληγωμένος.
Επειδή είναι συνηθισμένο να καταρρέει κανείς από καιρό σε καιρό και να στέκεται ξανά στα πόδια του.
Η μοναξιά μου περιμένει, έχοντας στήσει ενέδρα στο δρόμο μου
Οι πόνοι φυλάνε σκοπιά έχοντας τα μάτια τους πάνω μου.
Περιμένω, περιμένω, περιμένω...
Άντε ελάτε κατά πάνω μου, δε φοβάμαι!
Τα σύννεφα είναι φορτωμένα (με νερό)
Είναι έτοιμο να βρέξει πάνω μας.
Νοσταλγία...
Η απουσία σου κι εγώ είμαστε ενώπιος ενωπίω.
Επιτέλους...