Kao da ne obasjava* tvoje lice sunce kao prije
Što te je znalo činiti toplom iznutra
Ne dolazi do tvoje nutrine, ruke udaljavaš
Tvoje ruke ne mogu srce zadržati
Jedan papir i olovka, paljenje i gašenje, zapaljena cigareta
To je život.
Raspet, bačen, slomljen i uvijek rastrgan u komadiće
Ovo je kraj puta
Samoća
Te pronalazi i u toj maloj rupi u kojoj se skrivaš
Samoća
Te krši s tim bezdušnim tijelom s kojim ljubav vodiš
Samoća
Te pogađa u toj maloj kući
Samoća ubija tebe
Ubija mene
Djeca slomljenih srca su u godinama samoće
U rukama crnim poput ugljena jest samoća
Onima koje su nas odgajale uz lažne uspavanke