این کوه هایی که حسرت به دل ما گذاشتن و
راه ما رو سد کردن، خجالت بکشن
این راه هایی که مارو از خودمون گرفتن و غریبه کردن و
تا دوردست ها کشیده شدن، خجالت بکشن
کی این عشقو سر زبون ها انداخت؟
کسی شدم که به بخت و سرنوشت عصیان می کنه
حتی اگه آینه ها پیر شدنو نشون میدن
سال هایی که بدون زندگی کردن گذشتن، خجالت بکشن
اگه یار درکنارم نیست، این بزرگترین حسرته
حیرت از عمری که بی عشق قراره بگذره
البته که اگه قلب نشکفه، پژمرده میشه
شاخه های پر از گل خجالت بکشن