Να'τανε Μάης και Σαββάτο σα θα γύριζα
και του Χάρου σα σκυλάκι να του σφύριζα.
Να στενάξουν μεντεσέδες και χαλκώματα,
να σπαράξουν οι κοπέλες μου στα στρώματα.
Ξημερώματα, ξημερώματα,
ξημερώματα, ξημερώματα.
Να ραγίζανε του Άδη οι καστρόπορτες
και σωστά τους να μην κλείνανε ποτέ.
Να διαβαίνουν παλικάρια και αλόγατα
και να λούζονται στο φως τα μαύρα σώματα.
Ξημερώματα, ξημερώματα,
ξημερώματα, ξημερώματα.
Να σταμάταγε στην πόρτα σου ο Αρχάγγελος
κι, απ'την τόσην ομορφιά σου, να'μενε άλαλος.
Μ'ένα γέλιο σου, να έπεφτε στα γόνατα
και να μ'άφηνε να βγω από τα χώματα.
Ξημερώματα, ξημερώματα,
ξημερώματα, ξημερώματα.
Μ'ένα γέλιο σου, να έπεφτε στα γόνατα
και να μ'άφηνε να βγω από τα χώματα.
Ξημερώματα, ξημερώματα,
ξημερώματα, ξημερώματα.