Έξω σε πονηρά, ανεμοδαρμένα ξεροβούνια
κυλιόμασταν και πέφταμε στο πράσινο
Είχες ένα ταμπεραμέντο σαν την ζήλια μου
τόσο θερμό, τόσο άπληστο
Πως μπόρεσες να μ’ αφήσεις
όταν χρειαζόμουν να σε κάνω δικό μου;
Σε μισούσα,
σ’ αγαπούσα μαζί
Κακά όνειρα με στη νύχτα
μου είπες πως θα χάσω τη μάχη
Θ’ αφήσω πίσω τ’ ανεμοδαρμένα μου,
ανεμοδαρμένα, Ανεμοδαρμένα Ύψη
[Ρεφρέν:]
Χήκλιφ, ειμ εγώ η Κάθι σου,
γύρισα σπίτι, κρυώνω τόσο
άσε με να μπω απ’ το παράθυρό σου.
(Ρεφρεν)
Ω, σκοτεινιάζει, γίνεται μοναχικά
στην άλλη πλευρά από σένα
μαράζωσα πολύ, βρήκα πως όλα
καταρέουν χωρίς εσένα
Έρχομαι πίσω αγάπη,
σκληρέ Χήθκλιφ,
μοναδικό μου όνειρο, μοναδικέ μου αφέντη.
Για τόσο πολύ τριγύριζα μες την νύχτα
γυρίζω στο πλευρό του να τα φτιάξω
γυρίζω σπίτι στα ανεμοδαρμένα,
ανεμοδαρμένα, Ανεμοδαρμένα Ύψη
(Ρεφρέν x4)
Ω, δως μου την
Άσε με ν’ αρπάξω την ψυχή σου
Ω, δως μου την
Άσε με ν’ αρπάξω την ψυχή σου
Το ξέρεις είμ’ εγώ η Κάθι σου
(Ρεφρέν x4)
Χήκλιφ, είμ’ εγώ η Κάθι σου,
γύρισα σπίτι, κρυώνω τόσο, ναι
Είμ’ εγώ η Κάθι σου,
γύρισα σπίτι, κρυώνω τόσο, ναι