Каде одиш не кажуваш веќе
кога се гледаме, тешко ми е да прашам.
Ти си сега со нови луѓе, кои подобро те познаваат
и кои, после забава, кај тебе спијат.
Ти си сега со нови луѓе, кои подобро те познаваат
и кои, после забава, кај тебе спијат.
Ти се уште ме познаваш, каков што порано бев
црвени очи, долга коса.
Кога се гледаме, тоа е секогаш само еден час,
во единаесет сакаш веќе да одиш
и ја плаќаш последната тура (пијачка).
Каде одиш не кажуваш веќе
кога се гледаме, тешко ми е да прашам.
Каде одиш не кажуваш веќе
тешко ми е да прашам.
Често се прашував, што те раскинува
ти не сакаше, јас тоа да го знам,
помеѓу нас станува се' повеќе анонимно,
и не зборуваме повеќе за тоа.
Дали си заборавила, како беше порано?
Црвени очи, долга коса.
Каде одиш не кажуваш веќе
кога се гледаме, тешко ми е да прашам.
Каде одиш не кажуваш веќе,
проклето тешко ми е да прашам.
Никогаш не ти простив
што едноставно се исели,
никогаш не ти се дерев.
Ти се уште ме познаваш, каков што порано бев,
широко оклештен, долга коса.
И понекогаш се гледаме кај луѓе, кои обајцата ги познаваме
но, наместо да бегаме, кришум се погледнуваме,
бидејќи поблиски не може веќе да бидеме,
бидејќи поблиски не може веќе да бидеме.
Каде одиш не кажуваш веќе
кога се гледаме, тешко ми е да прашам.
Каде одиш не кажуваш веќе,
каде одиш не кажуваш веќе.
Каде одиш не кажуваш веќе
кога се гледаме, тешко ми е да прашам.
Каде одиш не кажуваш веќе
тешко ми е да прашам.
Каде јас одам, не кажувам веќе,
сигурно ти е тешко да прашаш.