Gdy nowa pewność który to już raz
tak się zapomni, że odsłoni twarz,
nim minie szok, zrozumiesz prosty sens,
że nie na wszystkich pada ten sam deszcz.
Lecz ty nie próbuj pytać, czemu tak,
bo tylko stracisz niepotrzebnie czas,
i zamiast spędzać nieprzespaną noc,
nowszy kalendarz kup na przyszły rok.
Świat jest hojny, gdy nie pragniesz nic,
gdy spokojny śmiechem zdobisz dni,
ale gdy czegoś brak,
to daremnie stoisz w drzwiach.
Świat jest hojny, gdy coś dajesz mu,
i upojny do utraty tchu.
Prostuj brwi, strzeż się łez,
kochaj go choćby za to, że jest.
A gdy już światu swoją dasz carte blanche,
zapomnij o tym, że tak mało masz,
i z miną głupca słuchaj dobrych rad,
a w sobie buduj swój prywatny świat,
bo tylko z tego, co ocalisz sam,
postawić możesz złoodporny gmach,
by, kiedy smutek zetnie szare dni,
zaprosić tych, co czują tak, jak ty.
Świat jest hojny, gdy nie pragniesz nic,
gdy spokojny śmiechem zdobisz dni,
ale gdy czegoś brak,
to daremnie stoisz w drzwiach.
Świat jest hojny, gdy coś dajesz mu,
i upojny do utraty tchu.
Mimo trosk z nim się śmiej –
smutnym rzadko wiedzie się.
Świat jest hojny, gdy coś dajesz mu.
Stań spokojny, niech się dzieje cud,
prostuj brwi, strzeż się łez,
kochaj go choćby za to, że jest.