Wiara przenosi góry [Bulgarian translation]

W zatłoczonym po brzegi pociągu

w powietrzu unosił się dym,

korytarz falował od rozmów;

tylko ja milczałam z nim.

Pamiętam jak dzisiaj to lato –

kolonii zaczynał się czas.

Wagon pełen krzyczących dzieciaków

od podróżnych odciął nas.

Nie mam dobrej pamięci do twarzy,

lecz tamtą pamiętam do dziś –

była taka spokojna jak azyl,

który mi potrzebny był.

Od słowa do słowa powoli

zabłysło coś więcej niż flirt,

bo bywają uczucia niemodne,

co nie krzyczą niby szyld.

Z tylu podróży wracałam już,

inny poznając świat

bez romantycznej otoczki tamtych lat.

Z tylu podróży wracałam już,

jak pasjans układa się czas.

Wiara przenosi góry tylko raz.

Potem – peron w malutkim miasteczku,

po drodze nie było nam, nie,

lecz nagle odkryliśmy wieczność

na tę chwilę albo dwie.

I każde z nas dobrze wiedziało,

że nikt się nie sili, by grać.

Czy nas dzisiaj na takie szaleństwo

najprawdziwsze jeszcze stać?

(×2):

Z tylu podróży wracałam już,

inny poznając świat

bez romantycznej otoczki tamtych lat.

Z tylu podróży wracałam już,

jak pasjans układa się czas.

Wiara przenosi góry tylko raz.