Vun wou ech hierkoum, goufen et guer kéng Hiwwelen
D'Land waar flaach, d'Autobunn riicht a breed
Mäin Brudder an ech géingen Stonnen laang do fueren
Als hätten mir Joëren amplaaz vun Deeg
Eis Gesiichter sou bleech wéi de knaschtege Schnéi
Eemool wousst ech, et géif éng Göttin vun der Léift ginn
Dunn koum éng Zäit, wou ech geduecht haat, et kennt mech net
Ween kann d'Verzeiung verzeien, wou et kéng Verzeiung gëtt?
Nëmmen d'Schoof sou wäiss wéi Schnéi
A d'Waasser, et waar äiseg, wou et mech gewäsch haat
A de Mound huet iwwert mech geschéngt
Lo wuessen kéng Friichten méi op dësem drëschene Buedem
Nëmmen Mohnblummen laachen ënner dem Moundsichel
D'Strooss refüséiert den Friemen, d'Land, d'Seem, déi mir geäernt hunn
Wou kéinten mir d'Schoof fannen sou wäiss wéi Schnéi?
Als Bouwen sinn mir an de Bësch joën gaangen
Fir do ze schloofen, d'Stäeren ze zielen
Lo d'Wëllef sinn all déi passéiernd Friemer
All Gesiicht, daat mir net kennen
Wann nëmmen e Häerz sou wäiss wéi Schnéi kéint sinn