Στέκομαι ολομόναχη
νιώθω τον αέρα να χαιδεύει τα μοναχικά δέντρα
και δεν υπάρχει ειρήνη
Στέκομαι ολομόναχη
μέσα στην μαυρίλα, όταν ο κόσμος κοιμάται και η βία έχει σταματήσει.
Που ήσασταν όταν η ζωή μου κλάπηκε?
που ήσασταν όταν το σπίτι μου καιγόταν στη φωτιά?
η τραγωδια είναι τόσο υποτιμημένη
πως μπορέσαμε
να αφήσουμε τους εαυτούς μας να ζουν σε ένα κόσμο αρνησης?
Τα ραγισμένα ονειρά που αφήσαμε καθώς φεύγαμε απο το εδαφός μας
γιατί τώρα είναι τόσοι νεκροι? δεν είμαιστε πια πιστοί?
πως μπορούμε να αισθανόμαστε ασφαλής τώρα? απο που αρχίζουμε τώρα?
όταν ο κόσμος γύρω μας μοιάζει να μην νοιάζεται
Οι ώμοι μου κουβαλύν το παρελθόν
τα μάτια μου είναι γεμάτα με θλίψη
και το σιωπηλό όνειρο στο μυαλό μου ίσως να μη δει ποτέ το αύριο
ως αυτη τη μέρα προσεύχομαι να μην χάσω ποτέ την ελπίδα μου,
ακόμα πιστεύω στους ανθρώπους και στον μοναδικό αληθινό Θεό μου
Ευλογημένος είναι ο ουρανός μας
ευλογημένη είναι η γή μας