Πότε έγινε τόσο περίπλοκη η ζωή?
Χρόνια να σκέφτομαι πολύ και χρόνο που σπατάλησα
Και σε κάθε γραμμή στο πρόσωπο μου,
Είναι η απόδειξη ότι έζησα άλλη μια μέρα
Πότε έγινε η ζωή αυτό το τοπίο παραφροσύνης?
Να παρασύρομαι απ' τα κύματα μιας άδειας θάλασσας και θλίψης? Μπορεί να πιστεύω πως έχω τον έλεγχο
Και να ονειρεύομαι πως δεν έφταιγα εγώ
Όταν τα πόδια σου δεν ακουμπούν στο έδαφος
Όταν η φωνή σου δεν βγάζει ήχο
Εδώ σ' αυτό το μέρος είναι ασφαλές, πάνω απ' τα σύννεφα
Όταν τα πόδια σου δεν ακουμπούν στη γη
Δεν νιώθεις αυτά που πονούν
Και είσαι ελεύθερος, δεν υπάρχει λόγος να κατέβεις
Όταν τα πόδια σου δεν ακουμπούν στο έδαφος
Απλά νιώθεις την κάθε μέρα λίγο πιο μεγάλη
Γιατί είμαι η μόνη που δεν γίνεται πιο δυνατή?
Τρέχοντας γύρω γύρω να προσποιούμαι πως η ζωή είναι ένα θεατρικό έργο. Δεν διώχνει το σκοτάδι αυτό
Μπορεί να είμαι νέα αλλά ακόμη θυμάμαι,
Να νιώθω γεμάτη από ευτυχία, να κλαίω δάκρυα χαράς
Τώρα δεν μου έμειναν άλλα δάκρυα
Προσποιηθείτε αλλά μη με υπολογίζεται εμένα
Γιατί τα πόδια μου ακουμπούν πάνω στο έδαφος
Και η εσωτερική φωνή που βρήκα,
Λέει την αλήθεια, " Δεν υπάρχει κανένα νόημα,
Αν το κεφάλι σου είναι μες στα σύννεφα"
Με τα πόδια μου ν' ακουμπούν σε στέρεα γη,
Μπορώ να αντιμετωπίσω αυτά που πονάνε
Και με τον καιρό θα είμαι καλά
Θα συνέλθω
Ήμουν κάποτε σαν κι σένα
Η ζωή ήταν λαβύρινθος
Δεν έβρισκα τον τρόπο να βγω
Μα λέω αλήθεια
Θα εκπλαγείς
Προσποιήσου και θα δεις πως είναι αλήθεια
Όταν τα πόδια σου δεν ακουμπούν στο έδαφος
Όταν η φωνή σου δεν βγάζει ήχο
Εδώ σ' αυτό το μέρος είναι ασφαλές,
Πάνω απ' τα σύννεφα
Όταν τα πόδια σου δεν ακουμπούν στη γη
Δεν νιώθεις αυτά που πονούν
Και είσαι ελεύθερος, δεν υπάρχει λόγος να κατέβεις
Όταν τα πόδια σου δεν ακουμπούν στο έδαφος