Αίμα ήταν σαν κόλλα στους τοίχους
Σώματα κείτονται πεθαμένα σαν κούκλες
Μια στιγμή που έμοιαζε για μέρες
Ζωές σβησμένες με οργή
Τόσο άρρωστος δεν καταλαβαίνω
Αδιάκοπα ταίζοντας τις μύγες
Την ώρα μιας αποτρόπαιας ομίχλης
Το τελευταίο πράγμα που βλέπεις είναι τα τρελαμένα μου μάτια
Το τελευταίο πράγμα που βλέπεις είναι τα μάτια μου
Τρόμος κρύβεται πίσω από το προσωπείο σου
Πανικόβλητος κραυγάζεις για το Θεό σου
Σε καμία περίπτωση δε θα απέχω ποτέ
Αίμα πέφτει από το ταβάνι σαν βροχή
Υπομονετικά ξεδιπλώνω την βία μου
Προσλαμβάνοντας τον γλυκό ήχο της σιωπής σου
Μες στο σκοτάδι αυτό το συναίσθημα αγαπώ
Να είμαι καλυμμένος με αίμα... αίμα από πάνω
Αυτή βία τελικά με ελευθερώνει
Φέρνει δαίμονες για να με βασανίσουν
Δεν υπάρχει θεός να κινεί τα νήματά μου
Είμαι πάνω από κάθε θλίψη που η πίστη μπορεί να φέρει
Αποδεσμευμένος βλέπω το πρόσωπό σου
Μια έξαρση αδρεναλίνης που δεν μπορώ να αντικαταστήσω
Χέρια γύρω από το λαιμό σου οι αισθήσεις σου αμβλύνονται
Κοιτάζοντας μέσα στα μάτια σου όταν έρχεται η γαλήνη