Αντέχω να ακούω τη βροχή στη στέγη αυτού του άδειου σπιτιού
Αυτό δεν με ενοχλεί
Αντέχω μερικά δάκρυα που και που και απλά τα αφήνω να τρέξουν
Δεν φοβάμαι να κλαίω μια στο τόσο
Ακόμα και αν το να συνεχίσω χωρίς εσένα με αναστατώνει μέχρι τώρα
Υπάρχουν κάθε τόσο μέρες που προσποιούμαι ότι είμαι οκ
Αλλά αυτό δεν με ενοχλεί
Αυτό που πονά περισσότερο
Είναι το ότι ήμουν τόσο κοντά
Και είχα τόσα να πω
Και σε είδα να φεύγεις
Και δεν έμαθα ποτέ
Τι θα μπορούσε να γίνει
Και το να μην βλέπω πως σε αγαπώ
Είναι αυτό που προσπαθούσα να κάνω
Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζω τον πόνο του ότι σε έχασα όπου πάω
Αλλά το κάνω
Είναι δύσκολο να πιέζω το χαμόγελο όταν βλέπω φίλους μας και είμαι μόνος
Ακόμα πιο δύσκολο....
Να σηκώνομαι, να ντύνομαι, να ζω με το να μετανιώνω
Αλλά ξέρω πως αν μπορούσα να το κάνω από την αρχή
Θα εξωτερίκευα όλα τα λόγια που φύλαξα στην καρδιά μου,
Που τα άφησα ανείπωτα
Αυτό που πονά περισσότερο
Είναι το ότι ήμουν τόσο κοντά
Και είχα τόσα να πω
Και σε είδα να φεύγεις
Και δεν έμαθα ποτέ
Τι θα μπορούσε να γίνει
Και το να μην βλέπω πως σε αγαπώ
Είναι αυτό που προσπαθούσα να κάνω
Αυτό που πονά περισσότερο
Είναι το ότι ήμουν τόσο κοντά
Και είχα τόσα να πω
Και σε είδα να φεύγεις
Και δεν έμαθα ποτέ
Τι θα μπορούσε να γίνει
Και το να μην βλέπω πως σε αγαπώ
Είναι αυτό που προσπαθούσα να κάνω
Το να μην βλέπω πως σε αγαπώ
Είναι αυτό που προσπαθούσα να κάνω