Ми, удављени,
бранимо наша шупља срца
док не прогутамо сами себе
поново, поново...
Ми, пепео,
проводимо дане као да смо шибице
и запалили смо наше бродове, црне
као крај, крај,
крај, крај...
Ми не знамо ништа о ватри у којој горимо,
али певамо и пламенови се уздижу високо.
Не читамо странице које окрећемо,
али певамо и певамо и певамо и певамо...
О, ми погрешни,
ми зашивени и одавно нестали
још пре а и све време
овакви, овакви,
овакви, овакви...
Ми, удављени,
изгубљени и нађени,
сви смо готови поново,
поново, поново...
(превео Гаврило Дошен)