Są dni, kiedy mówię „dość”;
Żyję chyba sobie sam na złość.
Wciąż gram, śpiewam, jem i śpię,
Tak naprawdę jednak nie ma mnie.
Wciąż jestem obcy,
Zupełnie obcy tu - niby wróg.
Wciąż jestem obcy,
Wciąż bardziej obcy wam
I sobie sam.
Ktoś znów wczoraj mówił mi:
„Trzeba przecież kochać coś, by żyć,
Mieć gdzieś jakiś własny ląd,
Choćby o te dziesięć godzin stąd”.
Wciąż jestem obcy...