Babamın adımlarını attım bugün
Donana ve yüzüm griye dönene kadar çalıştım
Ve parmaklarım nasırlaştı ve kemiğe kadar yıprandı
Ve tıpkı adamla dolu bir dünyadaki küçük bir çocuk gibi hissettim
Bu şeyi tekrar almaya çalışıyorum
Bir öküz kadar güçlü fakat yavaşça taşa dönen
Bu griden ve karanlık odadan uzaklaşıyorum
Duman bulutlardan iner ve eski yankı ses verir
Ve müzik yumuşak
Ve ses, o ses sakin
Ve oğlan, o aşık
Ve adam, o kayıp
Ve yağmurdan ayrılıyorum
Yine, yeniden
Annemin dokunuşunu hissettim bugün
Kibarca ilerletiyor beni yine
Gözlerimi kapatıyor fakat hala hissediyorum yolu
Ve çöken ve kırışan parmaklarımı kavrıyorum
Beni parçalara ayıran hislerime geldim
Çünkü daha fazlasına ihtiyacım vardı ama ben çekip atıyordum
Bu taştan yapılmış bacaklarla yalnızca yürüyorum
Neredeyse kuruyum ve neredeyse evdeyim
Fotoğrafların gülümsediği yer
Ve ben hala birinin küçük çocuğuyum
Ve benim yerim, o hazır
Öyleyse biraz daha kalabilirim
Yağmurdan ayrılana kadar
Suyun kirlettiği gibi
Ve ben yine, yeniden doğdum