ไม่เจ็บสักนิด จะโกรธทำไม
ไม่ต้องไปคิด และโทษอะไร
ก็ฉันเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวมาดรีกัล
ฉันเข้าใจ เรื่องแค่นี้ฉันเข้าใจ
จะขอยืนข้างและชื่นชมเรื่อยไป
ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจ
เคลื่อนภูเขาก็ไม่ไหว
เสกดอกไม้ให้บานไม่เป็น
อีกนานไหม ที่ฉันต้องทนเก็บและซ่อนเร้น
จนกว่าปาฏิหาริย์จะมา
ไม่อาจซ่อมแซมทุกสิ่ง
ไม่อาจขืนคุมดินและฟ้าหรือว่าลมพายุ
ไม่อาจฝืนเก็บกดทุกข์ที่ใครกันจะรับรู้
รอความหวังแค่ปาฏิหาริย์จะมา เมื่อไรจะมา
เดินเดียวดายเพียงลำพัง
คอยความหวังวันข้างหน้า
ตรงประตูบานนั้นหนา
อยากส่องประกายเหมือนทุกคนทำได้
ขอได้ไหม แค่สักครั้ง
ขอได้ไหม ให้ฉันบ้าง
ไม่อยากแอบอยู่ข้าง ๆ อย่างที่เป็นมา
ลองเปิดดวงตา ลองเปิดดวงตา ลองเปิดดวงตา
เคลื่อนเขาสูงก็สู้ตาย
เสกต้นไม้มากมายก็เอา
มีคนไหนช่วยได้หรือเปล่า ไปทางไหนเล่า
รอความหวังแค่ปาฏิหาริย์จะมา วันไหนจะมา
ฉันพร้อมสร้างและพร้อมแก้
ยอมทำแน่ แค่เขาจะรู้
ตัวตนแท้จริงพร้อมแสดงให้เขาดู
ไม่ไหวแล้วนะ กว่าปาฏิหาริย์จะมา ไม่รอดีกว่า
มาเลยนี่ไง ฉันเตรียมพร้อมนี่ไง
เฝ้าอดทนด้วยความมุ่งมั่นหมดหัวใจ
ไหนล่ะพรเหมือนที่ให้เมื่อก่อนนั้นทุกเวลา
บอกกับฉันปาฏิหาริย์จะมา
หรือว่าเลยวันปาฏิหาริย์จะมา