Στέκεται στο παράθυρο
Τα μάτια καρφωμένα στο φεγγάρι
Ελπίζει ότι η ανάμνηση
Θα αφήσει το πνεύμα της σύντομα
Κλείνει τις πόρτες και τα φώτα και ξαπλώνει στο κρεβάτι
Όπου οι εικόνες και οι λέξεις τρέχουν βαθιά
Έχει πολύ περηφάνια για να τραβήξει τα σεντόνια πάνω στο κεφάλι της
Οπότε ξαπλώνει ήρεμα και περιμένει να κοιμηθεί
Κοιτάζει τον διάδρομο και προσπαθεί να μην σκέφτεται
Και φαντάζεται την αλυσίδα που προσπαθεί να συνδέσει ξανά
Αλλά το συναίσθημα έχει εξαφανιστεί
Και το νερό δεν μπορεί να καλύψει την ανάμνησή της
Και οι στάχτες δεν μπορούν να δώσουν απάντηση στον πόνο
Θεέ δώσε μου δύναμη να ανασάνω από ένα αεράκι
Και κάλεσε ζωή από ένα μεταλλικό κάδρο
Μέσα με τις στάχτες
Ή πάνω με τον καπνό από την φωτιά
Με φτερά στον ουρανό
Ή εδώ, ξαπλωμένη στο κρεβάτι
Η παλάμη του χεριού της στο κεφάλι μου
Τώρα και για πάντα σγουρή
Στην καρδιά μου και στην καρδιά του κόσμου