Ξέρω λίγες θέσεις που σταματά την αναπνοή μου
κ' έσο σίγουρος ότι για τις ένα χώρο στην καρδιά δε θα βρεις.
Ένας άνθρωπος θα χάσει για ένα χρόνο ακόμα και το τελευταίο που έχει,
και στις προσευχές θα επιστρέψει, όταν του το σκοτάδι θα τραγουδά.
Οπότε, μουσική, ας παίζε. Ας δεν είμαι μόνη εδώ.
Μόνο εγώ και το σκοτάδι, εγώ και το σκοτάδι επώδυνο.
Η φλόγα σβήνει
Μέσα μας πια δεν είναι.
Καμία δύναμη έχει απομείνει
Είμαστε χαμένοι.
Στα άδεια μπουκάλια κρασιού
θα δίνω μια σύντομη γραφή
πώς μια ιστορία τελειώνει, πώς άρχισε.
Δε θα αλλάξω τίποτα πια.
Στο πλαίσιο παραθύρου η θλίψη ξαπλώνει. Πόσο καιρό θέλει να κοιμάται εδώ;
Στο πλαίσιο παραθύρου η θλίψη ξαπλώνει.
Μια σχισθείσα σελίδα από τη μνήμη...
Ποτέ της δε διαβάζετε, της δεν κολλάτε πίσω.
Δε θα υπήρξε μια τήξη χωρίς ένα χειμώνα
και στις προσευχές μου είναι μια ευχή
να δω τα μάτια της νάμα.
Οπότε, μουσική, ας παίζε. Πως συνήθιζε να παίξει για μένα
πριν έπεσε το σκοτάδι επώδυνο.
Ζωντανεύει με την ανάμνηση
Δε θα αλλάξω τίποτα πια.
Στο γκρίζο δωμάτιο το τραγούδι ξεθωριάζει
κανείς δεν είναι εδώ
Μόνο στο άδειο μπουκάλι κρασιού
Η γραφή είναι ακόμη κρυμμένη
πώς μια ιστορία τελειώνει, πώς άρχισε...
Κάνεις δεν γνωρίζει πια.
Στο πλαίσιο παραθύρου η θλίψη ξαπλώνει. Πόσο καιρό θέλει να κοιμάται εδώ;
Στο πλαίσιο παραθύρου η θλίψη ξαπλώνει και εγώ της κουνάω.