Vurria c’uno, ‘int’ô suónno, me pugnésse
cu n’aco ‘mmelenato:
dóce dóce accussì me ne murésse,
sènz’èssere scetato,
sènza sentì e vedé...
Ma... nn’o vurria sapé...
Nu miédeco vurria ca me dicésse:
“Tu staje buóno malato!”
E ca pe mmedicina acqua me désse,
e sanato e ‘ngannato
io vurria rummané...
Ma... nn’o vurria sapé.
Vurria c’ a n’ato mo tu te truvasse,
a n’ato ‘nnammurato:
ca felice e cuntènta tu campasse,
e, d’o tiempo passato,
te scordasse, e de me...
Ma... nn’o vurria sapé!