Σ’ αυτόν τον τόπο που έλαχε κι εγώ εδώ να ζω
οι συγγενείς κι οι φίλοι μου με λέγανε χαζό
που άφησα τα σίγουρα να μάθω μουσική
μα έλα που δεν είχαμε την ίδια λογική
Κουρδίζω την κιθάρα μου
κι ανοίγω τα πανιά
κι αισθάνομαι σαν δράκος
που βγαίνει παγανιά
Με πιάνει τρέλα, νιώθω μια ζάλη
απ’ τις πατούσες ως το κεφάλι
όταν αρχίζω τραγούδι πάλι
Δεν είναι καλοκαίρι τούτο το φετινό
κοντεύω να φλιπάρω κι όλο στριφογυρνώ
ο στίχος δε βγαίνει με δεκατρείς συλλαβές
χρειάζομαι και άλλες πολύ παλαβές
Αυτός ο σκοπός δεν έχει ρίζες εδώ
μα έλα που δένει και βγάζει καρπό
Στη Σαλονίκη και στον Περαία
περνούσα πάντα πολύ ωραία
με την δική μου τρελοπαρέα
Ανοίγω το ραδιόφωνο κι ακούω μια φωνή
να λέει για τον Καντάφι και τον Χομεϊνί
αλλάζω συχνότητα γυρνώ το κουμπί
δεν αντέχω να ακούω φωνή σπαστική
Πέφτει το ρεύμα και ο γενικός
και στο βραχυκύκλωμα, τρελός πανικός
Τρίζουν οι κόρνες, σπάνε τα φρένα
μάνα θα φύγω, θα πάω στα ξένα
αυτός ο τόπος δεν κάνει για μένα
Τρίζουν οι κόρνες, σπάνε τα φρένα
μάνα θα φύγω, θα πάω στα ξένα
αυτός ο τόπος δεν κάνει για μένα