Πέρασα εκατό χιλιάδες τραγούδια να ψάχνω
το γέλιο σου, τα μάτια σου, το στόμα σου και τα χέρια σου…
Κοιμόσουν κάθε βράδυ μέσα μου,
ξυπνούσα με διπλό σφυγμό,
άκουγα τον αντίλαλο ενός αντίο
κι ένα σ΄αγαπώ άρχοντα των χειλιών μου.
Θέλαμε να ζούμε
ζωντας αργά,
πνίγοντας τη βιασύνη
σε σιωπηλά φιλιά.
Όμως τραφήκαμε καλά
με όνειρα και σχέδια να πραγματοποιήσουμε.
Χτίσαμε μιαν αυγή
παρόλο που μερικές φορές μάς υπήρξε δύσκολο να πιστεύουμε.
Θα σε ξαναφώναζα
και θα ξανάρχιζα
και θα το έκανα με λιγότερες κατηγορίες
και περισσότερες αλήθειες…
Ίσως…
Θα σε ξαναφιλούσα
μα αγγίζοντάς σε περισσότερο.
Θα ξαναγύρισα δίχως φρένα
και τόσες ανταύγειες
μιας φευγαλέας ζωής.
Σε ευχαριστώ γιατί
είσαι αυτή που κρατάει τα ηνία
όταν με καίει η δίψα
να είμαι ο εαυτός μου…
Γιατί με κοιτάς όπως δεν με κοίταξε κανείς,
γιατί έκανες τη λύπη επιλογή
και με γέμισες με τόση αλήθεια
όταν ο κόσμος μόνο αοριστολογεί.
Το σκέφτηκα πολλές φορές
γιατί φοβόμουνα την αποτυχία,
μα είδα ότι σε σένα είναι τα χρόνια μου γραμμένα.
Και παρόλο που βλέπω τα πάντα στα μισά τους
και αγαπιόμαστε με μέτρια ταχύτητα,
μπορεί τα πράγματα να πετύχουν,
ακόμα και αν θελήσει ο φόβος να μας νικήσει.
Θα σε ξαναφώναζα
και θα ξανάρχιζα
και θα το έκανα με λιγότερες κατηγορίες
και περισσότερες αλήθειες…
Ίσως…
Θα σε ξαναφιλούσα
μα αγγίζοντάς σε περισσότερο.
Θα ξαναγύρισα δίχως φρένα
και τόσες ανταύγειες
μιας φευγαλέας ζωής.
Μη αφήσεις να ξεφύγω
γιατί η αγάπη μέσα μου δε φεύγει,
Μα με τρομάζει να σε αγαπάω τόσο υπερβολικά όπως σε αγαπάω.
Ήταν γραφτό να γίναμε δυο
μα μερικές φορές σε κοιτάζω και εκπλήσσομαι
όταν βλέπω ότι είναι δυνατό να ζήσουμε
όπως σχεδιάσαμε
Θα σε ξαναφιλούσα
μα αγγίζοντάς σε περισσότερο.
Θα ξαναγύρισα δίχως φρένα
και τόσες ανταύγειες
μιας φευγαλέας ζωής.