Hljóðs bið ek allar
helgar kindir,
meiri ok minni
mögu Heimdallar
viltu at ek, Valföðr,
vel framtelja
forn spjöll fíra,
þau er fremst um man.
Ár var alda
þar er Ýmir bygði,
vara sandr né sær
né svalar unnir,
jörð fannsk æva
né upphiminn,
gap var ginnunga,
en gras hvergi.
Brœðr munu berjask
ok at bönum verðask,
munu systrungar
sifjum spilla.
Skelfr Yggdrasils
askr standandi,
ymr it aldna tré,
en jötunn losnar.
Sól tér sortna,
sígr fold í mar,
hverfa af himni
heiðar stjörnur
geisar eimi
ok aldrnari,
leikr hár hiti
við himin sjálfan.
Geyr nú Garmr mjök
fyr Gnípahelli;
festr man slitna,
en freki renna
fjöld veit ek frœða,
fram sé ek lengra,
um ragnarök
römm sigtíva.
Sér hon upp koma
öðru sinni
jörð ór œgi
iðjagrœna;
falla forsar,
flýgr örn yfir,
sá er á fjalli
fiska veiðir.
Sal sér hon standa
sólu fegra
gulli þakðan
á Gimlé,
þar skulu dyggvar
dróttir byggja
ok um aldrdaga
ynðis njóta.