Vivo [ti scrivo] [Polish translation]

Wybacz, że do ciebie piszę,

lecz wiesz, że słowami

nie zawsze się udaje

wyrazić to, co się chce.

Może to sprawiać nieśmiałość

lub lęk przed odczuwaniem

zbyt wyraźnie

tego, co sprawia nam ból.

Wybacz, że do ciebie piszę.

Nie kontaktowaliśmy się więcej,

aby nie ryzykować

niespodziewanego zranienia.

Któż to wie, ile razy –

nie zdając sobie wcale z tego sprawy –

mogliśmy się mijać

o kilka metrów w samym centrum.

Wybacz, że do ciebie piszę,

ale teraz cóż mi pozostaje?

Garść wspomnień,

zdjęcie z twoim imieniem

wypisanym na śniegu,

podczas gdy patrzysz w obiektyw,

a twoje oczy śmieją się do mnie

i sprawiasz, że czuję się żywy,

żywy, żywy, żywy, żywy, żywy

nawet bez ciebie

i znajdę powód,

by dalej żyć,

żyć.

Wybacz, że do ciebie piszę,

ale wiesz, że żadnym wierszem

nie powiem „kocham cię”

na twej sekretarce1.

Być może jestem niedzisiejszy,

ale nie chcę, by z taśmy

można było skasować

to, co noszę w sercu.

Wybacz, że do ciebie piszę,

ale powiedz, cóż mi pozostaje?

Rozmawiać o wspomnieniach

i bawić się twym imieniem

napisanym na murze

bez choćby dobrego powodu?

Tyle że jego wykrzyczenie

sprawia, że czuję się żywy,

żywy, żywy, żywy, żywy, żywy

nawet bez ciebie

i znajdę powód,

by dalej żyć,

żyć, żyć…

1. automatycznej